La Lancha

Om in Lagunas te komen, namen we van vanaf Iquitos de lancha, een afgeragd stuk roest wat enkel door een voortdurend wonder blijft drijven.

Je zit dus drie dagen op deze boot. Van voren tot achter en van onder tot boven hangt hij vol met hangmatten. Bij iedere hangmat hoort een eigenaar, waar je ’s nachts kont aan kont naast slaapt. Driemaal daags daal je af naar de onderste krochten van de boot. Daar voeg je je in rij rondom de schreeuwende motor om een kwartier op je eten te wachten in een stank van motorolie, kippenbloed en rottende vis. En je eten? Kruidnagelpap met dieselbroodjes, of allerlei variaties op het thema ‘rijst met kip en bakbanaan’. Ondertussen ben je aan de tropische diaree, de toiletten op de boot hebben geen bril, de vloer is bedekt met zwarte zooi en erboven hangt een douche die onophoudelijk lekt. Lijkt het je wat? In Peru is het allemaal mogelijk!

En dan stap je uiteindelijk midden in de jungle uit, in Lagunas, een groot dorp met ongeveer 8000 inwoners. Een dorp waar het overdag zo heet is dat je niet in staat ben om te lopen en waarbij je bij iedere beweging de zweetdruppels zich op werkelijk ieder deel van je lichaam naar buiten weten te dringen. En als het een beetje af begint te koelen stellen de muggen zich als een leger op achter je deur om zich masaal naar binnen te werpen zodra je deze opent.

De discotheek heeft alles wat een disco moet hebben - hele harde muziek, discobollen en drank – alleen geen mensen. De enige aanwezigen zijn de barman en zijn vriendin, die niets anders doen dan samen de veelzijdigheid van de lichamelijke liefde te ontdekken. Het bezinestation is een houten kist op paaltjes, waar de pompbediende de benzine uithaalt met een glazen flesje om in de motocarro te gooien. De belangrijkste sport is een soort kruising tussen voetbal en waterpolo, waarvan elke wedstrijd voor heel het dorp een groot feest is. ¡Viva la lluvia loca!

Maar wat hadden wij in dit dorp te zoeken? Waarom zouden we daar zo’n enorme bootreis voor maken? Dat hoor je morgen!