Het leven zonder de mens

Dit keer een bericht vanuit Moyobamba, waar we sinds gisteren zijn. Als je meer wilt weten over het heden verwijzen we je naar de Veenwolfjes. Maar eerst het laatste deel van ons vervolgverhaal: la selva!

Vlakbij Lagunas ligt een groot nationaal park, Pacaya Samiria, het doel van onze reis. De eerste nacht in Lagunas konden we overnachten bij onze gids. Deze beste man wist niet alleen alles over de jungle, ook over Lagunas wist hij ons interessante feiten te vertellen. Bijvoorbeeld dat er in Lagunas nooit ongelukken gebeuren, kanker en artritis er niet voorkomen en iedereen heel oud wordt, zoals zijn moeder die op de Gabriel Garcia Marqueske leeftijd van 115 het leven liet.

De volgende ochtend stapten we samen met onze gids in een boomstamkano, die ons drie dagen over de rivier peddelde en ons alles van de selva (jungle) liet zien, niet gehinderd door de gele vlinders die voortdurend om hem heen zwermden. De selva is vooral heel groen en warm, en de meest bizarre planten en dieren gaan er gewoon hun gang en bewijzen ondertussen dat het bestaan van mensen in zekere zin bijzaak is.

Ondanks alle apen, luiaarden, pirañas en cocodrillen die we zagen, was er een grauwgrijs vogeltje dat ons het meest verbaasde. Deze nachtvogel zit overdag in perfecte camouflage op een dode tak, niet in staat zich te bewegen. Ook als de gids met zijn speer de tak heen en weer schudde, hobbelde het beest gewoon als een puddinkje heen en weer op zijn tak, zelfs zonder zijn ogen open te doen.

Als we gingen rusten gingen de gidsen gelijk aan de slag om fruitsalades en kruidenthee te maken, die onovertroffen is in de selva. ’s Nachts vingen ze meervallen en pirañas bij de tientallen, die ze bij het ontbijt voor ons roosterden op een houtvuurtje of droogden om bij het middagmaal te koken. Wederom onovertroffen. Slapen deden we in creatief opgebouwde tentjes, min of meer een klamboe met een zeiltje er overheen, geplaatst op houten vlondertjes. Plassen of poepen was echt een uitdaging, helemaal als je, ach je kent het wel, de tropen enzo. Drie dagen en twee nachten waren dus ook wel weer genoeg, dus het was wel een behoorlijke opluchting om weer ‘thuis’ te komen bij Martine en Martijn.

PS. bij het vorige bericht staan nu ook foto's!