De vergeten stad

We hebben een behoorlijke internetstilte achter de rug. Waar zijn we ondertussen geweest? Eerst vlogen we naar Iquitos, een vergeten metropool in de jungle, bijna twee keer zo groot als Utrecht. Het was een prachtige combinatie van een stedentripje en een cursus Oplettend Toerist Zijn. Optimistisch als we van nature zijn stapten we uit het vliegtuigje, maar gelijk buiten het vliegveld begon de ellende. Pooch grijpt naar zijn portemonnee om te controleren of hij wel kleingeld heeft en ontdekt dat dat kleingeld afwezig is, inclusief de bijbehorende portemonnee en alle passen van Snooch die we daar voor de handigheid ook in hadden gedaan. Een vakantie zonder geld is natuurlijk uitdagend, maar schier onmogelijk, dus paniek alom. Na een hoop telefoontjes bleek de portemonnee gelukkig bij Martine en Martijn in de auto te liggen en konden we van vrienden van hun een pak dollars lenen.

Met scheikunde leer je dat er de meest bizarre reacties en explosies kunnen voortkomen uit het mengen van op zichzelf onschuldige stofjes. Hetzelfde gebeurde met Iquitos. Iquitos was altijd een slaperig oerwouddorp met als enig noemenswaardige bijzonderheid drie marineschepen die Perú moest verdedigen tegen eventuele Braziliaanse agressie. Tot op een zomerse juli-dag in Engeland Charles Goodyear wat latex mengde met zwavel en zuurstof. Het bleek een hard stuiterend goedje te worden en binnen en vijftig jaar later is Iquitos hét centrum van de wereldwijde rubberindustrie. Tienduizenden Europese gelukszoekers trekken naar Iquitos, passen de in Zuid Amerika inmiddels gebruikelijke wreedheid toe om de indianen rubber te laten tappen, ze worden steenrijk en bouwen kasten van huizen. Als nog weer wat later opnieuw een Engelsman bedenkt dat je die bomen net zo goed in grote plantages in Azië kan verbouwen is de lol er gauw af en wordt Iquitos achter gelaten door de Europeanen. Zodat er nu 500.000 mensen in een grote stad midden in het bos wonen zonder dat daar echt een reden meer voor is.

Om deze stad met zijn vervallen Europese huizen te bekijken, hadden we twee dagen de tijd. Vooral de markt van Iquitos is bizar. Alles is er te koop, van tandpasta tot anacondahuiden, van zetpillen tot luiaarden, krokodillenvlees, apen en iguana’s. En het is enorm, snikheet en chaotisch. En sommige mensen werken daar elke dag!

Na de markt kwamen we bij een haventje. Een haventje is niet zoals in Nederland een nette steiger met wat aanlegplaatsen, maar het is een blubberzooi met een hoop afval waar wat bootjes liggen. We stapten met onze gids in één van de bootjes om de drijvende wijk Belén te bekijken. Helaas is het nu het droge seizoen en het aantal drijvende huizen was beperkt tot een minimum. De huizen waren bij het droogvallen van de uiterwaarden als het ware op de grond gekwakt en veel huizen waren daarbij scheef terecht gekomen of half in elkaar gezakt. Tijdens het natte seizoen wordt bovendien al het afval rechtstreeks in de rivier gegooid waardoor menig huis op een heuse afvalberg stond. Vol verbazing keken we naar de vrouwen die hun kleren wasten, hun kinderen en zichzelf, direct naast de drijvende toiletten en de bergen afval.

De volgende dag vertrokken we alweer naar Lagunas, maar daarover morgen meer...