Bijna anderhalve maand zijn we nu in Mexico en al die tijd
heb ik Snooch exact 1 keer een volledige maaltijd gekookt. Pasta met
tomatensaus en groente. In het begin was er nog wel een excuus. We hadden geen
pannen, geen borden geen bestek en geen gasfornuis. Maar ondertussen beginnen
de excuses wel op te raken. We hebben nu een wok, een gewone pan en een klein
pannetje. We hebben borden en zelfs een gasfornuis. Het probleem zit dieper.
Restaurants zijn hier bijzonder goedkoop. Bij een wat luxer
restaurant betaal je zo’n 200 pesos voor twee personen, dat is ongeveer 11,50
euro. Bij een goedkoop restaurant ben je voor 90 pesos klaar, 5 euro. Uit eten
gaan erg verleidelijk en de prijzen zin een goede reden om niet elke dag te
koken. Maar nooit koken, dat is toch wel een ander verhaal.
Het is ook niet zo dat je hier helemaal niets kan kopen.
Goed er zijn geen kant en klare maaltijdzakjes, maar die gebruikte ik in
Nederland ook nooit. Je heb allerlei groenten en als je goed zoekt en bij
verschillende winkeltjes langs gaat dan kun je ook nog best wel wat kruiden
kopen.
Maar er is een obstakel. Iets zorgt ervoor dat ik mij er
niet toe kan zetten om het heft in eigen handen te nemen. De vele
vleesmaaltijden die ik in Nederland probeerde te vermijden aan te kant te
zetten en mijn eigen lekkere vegetarische maaltijden te koken.
Wat mij dwars zit is de wens om een zelfstandige vrouw te
zijn met een baan. Een vrouw die iets betekent voor de wereld. Een vrouw die
werkt aan een groter doel. En hoewel ik huisvrouwen oprecht kan bewonderen om
hun ijverigheid, gruw ik er bij mezelf van. De hele dag koken, boodschappen
doen, poetsen, wassen, opruimen, achter babysnooch aanlopen en andere dingen doen
die passen bij het beeld van de goede huisvrouw staan mij zo tegen, ik kan het
niet anders zien dan als een stap naar beneden op de feministische ladder naar
succes en respect.
Al de tijd hier in Mexico hoopte ik op mijn eigen vrijheid.
Nu nog even niet, maar straks zou babysnooch naar een kinderdagverblijf gaan en
dan kan ik iets doen aan mijn eigen ontwikkeling. Een cursus Spaans volgens,
naar Zumbales, Engelse les geven op een basisschool. Ik zag het al helemaal
voor me wat ik zou gaan doen in de twee ochtenden en een dag waarop Juna weg
was.
Eergisteren stortte dit beeld in. Ik bracht babysnooch weg
naar een kinderdagverblijf. Een andere dan waar ik eerder over schreef. Nadat
ik babysnooch een half uur hartstochtelijk heb laten huilen en roepen om mama
besloot ik haar hier nooit meer heen te brengen. Het bleek mijn moederhart de
breken en een eerste glimp van mijn huisvrouwenhart te voorschijn te toveren.
De consequentie hiervan is groot, ondanks mijn gevoelens van
afschuw ga ik mijn leven inrichten als goede huisvrouw. Ik zal ingrediënten kopen
voor een maaltijd en aan de slag gaan. Als mensen mij voortaan: 'Wat
doe jij zoal?' dan zal ik het uit mijn lippen persen: ik ben huisvrouw, ik zorg
voor mijn man, mijn kind en mijn huis.
Vandaag is het overigens nog niet
gelukt. Ik heb wel boodschappen gedaan om eten te kopen, maar niet uit
overtuiging. Er zit een knoop in mijn maag. Koken doe ik ook nog niet vandaag,
eerst nog maar een keer bij de vrouw van de huisbaas eten en wennen aan volle kastjes en een volle koelkast, daarna zien we wel weer verder.
