Maestra Clara

“Hier is het kamertje waar u uw kind om acht uur kunt afleveren, de dokter zal hier controleren of er blauwe plekken of andere verwondingen zijn en indien ja, dan zal zij ze registreren. Wij beloven dat u uw kind in dezelfde staat kunt ophalen als dat u haar hier hebt afgeleverd. En om dat te garanderen krijgt u uw kind niet terug voordat de dokter weer een check heeft gedaan.”

We krijgen een rondleiding door een kinderdagverblijf in Tlamanalco. Maestra Clara, die de scepter zwaait over dit instituut, praat honderduit en ondertussen groeit mijn verbazing over de verschillen in pedagogische inzichten tussen Mexico en Nederland. Van de grote gezellige 3+ groep lopen we door de kleine donkere 1+ groep naar de 2+ groep. Ondertussen vertellen wij dat babysnooch in Nederland in een zogenaamde verticale groep zat met kinderen van nul tot drie. Dat kan de maestra zich niet voorstellen: “Wat een chaos moet dat zijn!”

Het duurt niet lang voordat ik begrijp wat ze bedoelt. In de 2+ groep zitten aan één kant van de kamer een stuk of 7 kinderen op een rijtje. Ze spelen geen spelletje, ze praten niet, ze doen eigenlijk niets anders dan zitten. Ze zitten daar omdat de juf wil dat ze daar zitten. De juf ruimt namelijk de matrasjes op die op de grond lagen, waarop ze net hun middagdutje gedaan hadden. Ze moeten daar blijven zitten tot de juf klaar is, en dat doen ze ook. Geen één kindje haalt het in zijn hoofd om zijn plaats te verlaten.

“Is jullie dochter al zindelijk?” vraagt maestra Clara. Ik vertel haar dat ze nog niet zindelijk is - ze is immers nog niet eens anderhalf. “Aha. Nou, als ze hier komt zullen we haar wel zindelijk maken. Eerst mag ze een maandje wennen, daarna moet u iedere dag drie setjes kleertjes mee geven, in twee a drie maanden is ze gegarandeerd zindelijk.” 

Kan ik de eerste paar keer mee met babysnooch om samen een beetje te wennen aan het idee? “Hmm” zegt maestra Clara, “misschien dat je na een week wel een keer langs kan komen, als jullie dochter een beetje gewend is”.

De 1+ groep waar babysnooch bij zou kunnen beslaat zo’n 30 vierkante meter. In deze ruimte staan een aantal grote plastic kinderstoelen en liggen wat matrasjes. Hier worden de kinderen verschoond, spelen, eten en slapen ze. Ik vraag hoe het gaat met slapen. “Dat is eenvoudig” zegt maestra Clara, “de kinderen slapen niet allemaal tegelijk, als er een kindje moet gaan slapen wordt hij in een maxi-cosi gelegd en heen en weer gewiegd. Door het wiegen valt het kindje in slaap en dan wordt het overgelegd op het matrasje. En maak je geen zorgen, jullie kleintje zal niets overkomen, de spelende kinderen worden goed weggehouden van de slapende individuutjes.

Ik begon me flink zorgen te maken. “Gaan jullie babysnooch afleren om te duimen?” “Tja” zegt de maestra, “duimen is een slechte gewoonte”. Ze trekt er een gezicht bij alsof we het niet hebben over duimen, maar over vrouwenbesnijdenis. “Van ons mag ze gewoon duimen hoor!” probeer ik nog. “Nu ja, de eerste maanden kan zij in ieder geval gewoon even wennen en dan zien we wel weer verder.”

missie matras

In de grote woonkamer is het leeg. Op een kinderfietsje na dan. Maar verder is er niets dan kale tegels en een galm als je praat.

Pooch en ik hebben sinds gisteren een huis. In één klap zijn we al onze leeftijdsgenoten voorbij gerend in het Grote Streven om zo snel mogelijk een flink huis met een tuin te kopen in een rustige buurt. Oké, ik geef toe, het is een huurhuis, maar verder voldoet het aan alle eisen. Het huis staat in een rustige buurt waar het veilig is om te spelen voor de kinderen, de vier slaapkamers maken elke denkbare gezinsuitbreiding mogelijk, er is een zolder om eindeloos veel overbodige bezittingen op te slaan, er zijn drie badkamers waarvan één met jacuzzi en er is een voor- en achtertuin.

Dat we helemaal geen spullen hebben om het huis te vullen, dat de tuin volgestort is met beton, dat het huis ver weg staat van familie en vrienden, dat ik niemand hier begrijp en dat babysnooch iedere nacht tussen 3 en 5 wil ontbijten vanwege haar jetlag, dat zijn maar bijzaken.

En bovendien, een deel van deze bijzaken is nog op te lossen ook. Vandaar onze missie: het regelen van een bed. Gelukkig hadden we daarvoor hulp van Marie. Marie mogen we volgens haar beschouwen als onze zus. Ze is deel van de familie Quiróz die wij al kenden van ons eerdere bezoek aan dit dorp, San Juan Atzacualoya. We stappen in de auto, op weg naar de Leen Bakker/Electroworld van Amecameca, een dorp verderop.

In de winkel vinden we de matrassen achter de wasmachines (voor wasjes variërend van 15 tot 35 kilo). De verkoopster, die volgens mij niet de taak had om daadwerkelijk te verkopen, vond matrassen testen voor de aankoop maar een vreemd idee. Toen we na enig aandringen toch wat matrassen getest hadden, maakten we onze keus: een matrimonial bed. Bij een computer kregen we een soort bon waarmee we naar de kassa moesten om te betalen. Vier kassa’s waren er, afgesloten met glas en voorzien van zo’n gelduitwisseldingetje om je transacties te doen.

Aan het eind van de dag hadden we ons hele bed inclusief lakens en dekens bij elkaar, het resultaat zie je op de foto. Nu snel verder met het vergaren van bezit om ons huis mee te vullen!