De vraag is kort: "Bolivia? Wat doe je daar?" Het antwoord is langer.
Ik loop stage. Mijn stage speelt zich tot nu toe voor het grootste deel af in het kantoortje van de Mancomunidad van Los Cintis. Deze Mancomunidad is een samenwerkingsverband van 6 gemeenten, een poging om de vele initiatieven tot ontwikkeling een beetje met elkaar samen te laten werken. Het kantoortje bestaat uit vijf kamertjes, te weten de receptie/administratie, twee kantoortjes met technici (3 stuks), de vergaderzaaltje en het kantoortje van de chef. Voor mij was er geen plaats meer in de herberg, dus ben ik samen met afstudeervakker Marcello in de vergaderzaal ondergebracht. Eén overwinning is inmiddels bereikt: we hebben allebei onze eigen computer. De volgende strijd wordt die om er ook internet op te krijgen.
Maar dan de inhoud. Laat ik het maar brengen als een mooi plan (het verleden) om een doel te bereiken (de toekomst) en daar tussenin dan wat schier onneembare hordes schilderen (het heden). Het verleden bevond zich in La Paz. Het idee was dat er in Camargo al twee jaar een project bezig was, met als doel het bouwen van atajados. Atajados zijn kleine stuwmeertjes, waarvan het water in het droge seizoen voor kleinschalige irrigatie gebruikt kan worden. Volgens het projectvoorstel waarover ik beschikte, moest de aanleg hiervan minstens tot de volgende resultaten leiden: meer inkomen voor de boeren; diversere productie; minder tijdelijke migratie. Simpel, ik zou wat enquêtetjes in elkaar draaien voor de boeren die die dingen gebruikten om aldus tot conclusies te komen.
Dan komen we in het heden: schier onneembare horde 1. Afgelopen maandag was er een vergadering met het uitvoerend ingenieursbureau, wat - zo werd mij halverwege duidelijk - de eerste vergadering met hen was. Oftewel, nog geen atajado gebouwd, geen boer met antwoorden voor mij. Plan om deze horde te nemen: soortgelijke systemen onderzoeken die eerder door andere organisaties zijn gebouwd.
Schier onneembare horde 2. De belangrijkste manier om aan data te komen, wordt het interviewen van boeren. Nu spreken die boeren vloeiend plat Spaans, en ik niet. Dit moet natuurlijk ook wel overkoombaar zijn, onder andere met het Systeem der Geordende Kolommetjes (vrij naar Van Hulst, 2008). Horde 3 doemt dan al weer op: het schijnt bij dit soort dingen erg belangrijk te zijn dat de boeren je een beetje vertrouwen, voor ze al hun gevoelige gegevens over inkomen en uitgaven aan je kwijt willen. Een stotterende buitenlander wekt natuurlijk weinig vertrouwen. Cocabladeren en Idem Cola schijnen nog wel wat te kunnen helpen voor dit vertrouwen, maar dan heb je nog moeilijkheid 4: zoek de boer. Er zijn immers geen goede kaarten beschikbaar en van verharde wegen dromen de meeste mensen alleen maar. En van aanwijsborden kunnen ze niet eens dromen, want die hebben ze nog nooit gezien. Dus mijn hoop is dat ik iemand kan regelen die met me mee wil.
Tot slot horde 5, Vervoer. De Mancomunidad heeft maar één auto, die ze zelf hard nodig heeft. Ook dit hoop ik binnenkort op te lossen. Een van de mogelijkheden is dat ik in Tarija een motor koop, waarmee ik dan door het rode landschap ga crossen, slalommend tussen alle horden. Gelukkig is zoiets als een rijbewijs halen hier niet echt een schier onneembare horde: "Tengo amigos en la policia, ¡no te preocupas!"
Ik loop stage. Mijn stage speelt zich tot nu toe voor het grootste deel af in het kantoortje van de Mancomunidad van Los Cintis. Deze Mancomunidad is een samenwerkingsverband van 6 gemeenten, een poging om de vele initiatieven tot ontwikkeling een beetje met elkaar samen te laten werken. Het kantoortje bestaat uit vijf kamertjes, te weten de receptie/administratie, twee kantoortjes met technici (3 stuks), de vergaderzaaltje en het kantoortje van de chef. Voor mij was er geen plaats meer in de herberg, dus ben ik samen met afstudeervakker Marcello in de vergaderzaal ondergebracht. Eén overwinning is inmiddels bereikt: we hebben allebei onze eigen computer. De volgende strijd wordt die om er ook internet op te krijgen.Maar dan de inhoud. Laat ik het maar brengen als een mooi plan (het verleden) om een doel te bereiken (de toekomst) en daar tussenin dan wat schier onneembare hordes schilderen (het heden). Het verleden bevond zich in La Paz. Het idee was dat er in Camargo al twee jaar een project bezig was, met als doel het bouwen van atajados. Atajados zijn kleine stuwmeertjes, waarvan het water in het droge seizoen voor kleinschalige irrigatie gebruikt kan worden. Volgens het projectvoorstel waarover ik beschikte, moest de aanleg hiervan minstens tot de volgende resultaten leiden: meer inkomen voor de boeren; diversere productie; minder tijdelijke migratie. Simpel, ik zou wat enquêtetjes in elkaar draaien voor de boeren die die dingen gebruikten om aldus tot conclusies te komen.
Dan komen we in het heden: schier onneembare horde 1. Afgelopen maandag was er een vergadering met het uitvoerend ingenieursbureau, wat - zo werd mij halverwege duidelijk - de eerste vergadering met hen was. Oftewel, nog geen atajado gebouwd, geen boer met antwoorden voor mij. Plan om deze horde te nemen: soortgelijke systemen onderzoeken die eerder door andere organisaties zijn gebouwd.Schier onneembare horde 2. De belangrijkste manier om aan data te komen, wordt het interviewen van boeren. Nu spreken die boeren vloeiend plat Spaans, en ik niet. Dit moet natuurlijk ook wel overkoombaar zijn, onder andere met het Systeem der Geordende Kolommetjes (vrij naar Van Hulst, 2008). Horde 3 doemt dan al weer op: het schijnt bij dit soort dingen erg belangrijk te zijn dat de boeren je een beetje vertrouwen, voor ze al hun gevoelige gegevens over inkomen en uitgaven aan je kwijt willen. Een stotterende buitenlander wekt natuurlijk weinig vertrouwen. Cocabladeren en Idem Cola schijnen nog wel wat te kunnen helpen voor dit vertrouwen, maar dan heb je nog moeilijkheid 4: zoek de boer. Er zijn immers geen goede kaarten beschikbaar en van verharde wegen dromen de meeste mensen alleen maar. En van aanwijsborden kunnen ze niet eens dromen, want die hebben ze nog nooit gezien. Dus mijn hoop is dat ik iemand kan regelen die met me mee wil.
Tot slot horde 5, Vervoer. De Mancomunidad heeft maar één auto, die ze zelf hard nodig heeft. Ook dit hoop ik binnenkort op te lossen. Een van de mogelijkheden is dat ik in Tarija een motor koop, waarmee ik dan door het rode landschap ga crossen, slalommend tussen alle horden. Gelukkig is zoiets als een rijbewijs halen hier niet echt een schier onneembare horde: "Tengo amigos en la policia, ¡no te preocupas!"
4 opmerkingen:
ha leendert,
Klinkt als rather complicated daarzo. Succes man! Wat wil je eigenlijk precies weten van die boeren?
gr. uit HK,
JU
Lieve Pooch
Soms lijken dingen schier, maar blijkt het allemaal veel eenvoudiger te liggen. Denk bv aan Zeeuwsvlaanderen, voor veel mensen lijkt dit een schiereiland, of soms zelfs een eiland. 'Daar kun je toch alleen met een tunnel komen'? Maar dan blijkt dat er nog een extra optie. 'Landgrensoverstijgend' Dat zal in jouw geval waarschijnlijk zoiets zijn als 'buiten de kaders'
en zoals J&M het al zo mooi wisten te verwoorden:
'Neem dit mee'
Gelukkig betitel je het al als 'horden'. Want problemen bestaan niet, het zijn uitdagingen...toch? Succes met de alles, het klinkt wel als een beste uitdaging!
Groetjes!
Lange Lenny,
Goed bezig man, nice foto's ook. Vat ook maar wat cocabladeren en idem cola voor mij, want hier zitten we alweer aan de pepernoten en andere geestdode rommel. Het riet bij het Alterra is keurig gemaaid, zodat de vijver niet helemaal dichtgroeid, maar ze hebben gelukkig wel gewacht tot het broedseizoen voorbij was.
Dus dat.
Goede burgeroorlog,
Een reactie posten