Afhankelijke gebruiker

Het valt niet mee. Het is soms fantastisch om hier te zijn en dingen mee te maken die ik nog nooit meegemaakt heb. Maar soms vraag ik me af wat ik hier doe. Bijvoorbeeld gisteren, tijdens een vergadering van allemaal gemeentelijke bobo´s uit de regio. “Wat doe ik hier, tussen deze stoere mannen, macho´s, mannen met macht die zoete priklimonade drinken uit plastic bekertjes en even gewichtig als onverstaanbaar praten?”

Inmiddels ben ik bijna een week afgezonderd van iedereen waarmee ik Nederlands of Engels kan praten. Een ervaring die ik nooit heb gehad. In zo´n situatie wordt ineens het verschil tussen een gesprekje voeren en kletsen zeer duidelijk, of tussen een gesprekje voeren en Gesprekken hebben. Het verschil tussen huisgenoten waarmee je doet alsof het vrienden zijn en vrienden waarmee je doet alsof het huisgenoten zijn. Het verschil tussen bier en geen bier.

Taalbeheersingsniveau ´A2´ heet dat dan, officieel. ´De afhankelijke gebruiker´. Dat klinkt misschien redelijk neutraal, maar in de praktijk is het is best vervreemdend. Gisteren werd ik meegesleept naar het gemeentehuis van een dorp hier anderhalf uur vandaan, zonder dat ik daarvan de reden wist (ik ben immers afhankelijk van de welwillendheid van de medemens om me dit uit te leggen). Vervolgens werd ik aan allerlei mensen uitgebreid voorgesteld – waaronder de burgemeester, die ongeveer de helft van mijn lengte had - onder begeleiding van een dozijn onbegrepen grappen, half tegen, half over mij. Het is behoorlijk wennen, zogezegd.

Maar zoals verzocht zal ik proberen mijn literetaire pretenties te laten voor wat ze zijn en gewoon wat recht-door-zee informatie te geven.

Ik werk elke dag van 8 tot 12 en van 2.30 tot 6 op het kantoortje van de Mancomunidad van Los Cintis. Deze ´Mancomunidad´ is een samenwerkingsverband van vijf gemeentes, samen ongeveer zo groot als een Nederlandse provincie. De uitvoerende chef van de Mancomunidad is mijn begeleider, een man die - ik kan het niet laten - op alle punten behalve zijn huids- en haarkleur en genen een oom van me had kunnen zijn. Dus een soort kruising tussen een losgeslagen viking en een indiaan. Over het werk dat ik daar doe (of soms in het sterf-terwijl-u-wacht-internetcafe), zal ik later nog een stukje schrijven. Kort samengevat: ik ga een economisch onderzoek doen naar gebruikers van waterbassins voor micro-irrigatie in het droge seizoen.

En, ook belangrijk, ik woon weer. Ruim een maand woonde ik niet en was het vooral een kwestie van hotels and whiskey and sad look days. Mijn kantoormakker Marcello woont met twee meiden in een soort bovenverdieping van een huis, waar nog één kamer vrij was. Deze drie twintigers zijn ´vrijwilligers´, wat ongeveer hetzelfde is als een afstudeervak doen. Voor mijn hok van 20 vierkante meter met één raampje, een deur en een stopcontact, betaal ik 20 euro per maand. Met vol pension erbij (middag- en avondeten), wordt dat 60 euro in totaal. Dus ik vertelde Marcello dat ik in Nederland 230 euro betaalde voor m´n kamertje. En zelfs een afhankelijke gebruiker als ik begreep nog wel wat hij toen riep. Maar ik zal zo netjes zijn het niet te herhalen.

(Voor de pervers geïnteresseerde, het ene begon met een p en het andere met een m.)