Afgelopen maandag heb ik mijn verjaardag gevierd met een geleende familie, en wel met taart en een uitblaasbare kaars. De familie had ik geleend van Kees, een studiegenoot die in Tarija stage loopt. Hartelijk bedankt voor alle verjaardagswensen en alle cadeautjes die jullie hebben gekocht en op een veilige plaats opgeborgen om in december alsnog aan me te geven.

Tarija is de stad die het dichtst bij Camargo ligt en daar was ik het weekend heen gegaan. Om mijn visum te verlengen, om te zien wat Kees (niet?) deed en om allemaal dingen te kopen en te laten maken. Als iemand nog een maatpak wil voor 75 euro: geef snel je wensen en maten door en ik regel het voor je.

Maar waar ik eigenlijk over wil vertellen is de werkwinkel waar ik zondag heen ben geweest. Op twee uur rijden van Tarija, hoog op de altiplano (Andes-hoogvlakte), kwamen 15 boeren bijeen om aan te geven wat hun wensen waren, welke maatregelen ze wilden nemen en hoe en waar ze dat dan wilden (laten) doen. De lange onverharde bergweg er naartoe werd ik op de achterbank vergezeld door twee grote zakken: een met aardappels, rijst, gehakt en groente en een met coca. Die boeren moeten natuurlijk wel een beetje reden hebben om te komen, en een gratis lunch helpt dan natuurlijk.

De vergadering begint: Kees gaat rond met de grote groene zak met de verkwikkende bladeren, en iedereen houdt gretig zijn handen op. De portie coca wordt gebruikt om de eigen voorraad aan te vullen en als iedereen zijn mond vol heeft gekauwd met groene drab kunnen we beginnen. Op een grote Google Earth compositie van hun gebied moeten de boeren tekenen welke maatregelen ze waar willen. Bijvoorbeeld hekken om dieren tegen te houden, (her)bebossing (er is nooit bos geweest op de altiplano!), erosiedammetjes of infiltratiedammetjes.

Sommige groepen blijken te beschikken over een groot vermogen van discussiëren en strategisch nadenken, zodat de resultaten daar erg bruikbaar zijn. Andere groepen werken netjes het lijstje maatregelen af wat ze hebben gekregen en zorgen dat van alles ongeveer evenveel gelijkelijk verdeeld op de kaart komt, zonder te beseffen dat het hun toekomst zou kunnen beïnvloeden. De medewerker van de Mancomunidad die de vergadering leidt lijkt er niet veel om te geven. Hij zorgt in elk geval dat hij een hoop handtekeningen en stempels onder een mooi geformuleerde tekst krijgt, en kan tevreden naar huis: hij heeft weer een mooie participatieve bijeenkomst georganiseerd, met foto´s om het te bewijzen.

Meer en betere foto´s vind je hier.