Salkantay

Salkantay Mountain. Dat was vijf dagen lang voor ons het belangrijkste orientatiepunt. Steeds verscheen de witbesneeuwde bergtop weer op ons netvlies. Zelfs bij de het maken van de foto´s kreeg hij een plaatsje. Uno dos y trés, say Salkantay!
Het was een vermoeiende en fantastische ervaring, waarbij we elke dag door een totaal ander landschap liepen. De eerste dag begon om 11 uur de avond ervoor toen Snooch wakker schrok met het idee dat het vier uur was en ze op moest staan. Dit herhaalde zich ongeveer ieder uur, en om vijf voor vier stormde ze haar bed uit omdat ze het niet meer kon houden.

Een uur later (en daarmee ook een uur te laat) kwam het Salkantay busje ons ophalen. Het was een zware dag, we klommen in een dag zo´n duizend meter en namen allerlei ´shortcuts´ hele stijle moeilijk beklimbare stukjes. Maar ook een prachtige dag, aan het eind ervan was het ijskoud en kampeerden we met uitzicht op Montaña Salkantay.

De om vijf uur de volgende ochtend wekten de koks ons met een kop cocathee, die we kleumend en half slapend in onze slaapzak opdronken. Opgepept wandelden we in drie uurtjes naar de pas van Salkantay, 4600m boven NLP, waar de locals stenen mee naar toe nemen om daar op te stapelen om Apu Salkantay (de berggeest) eer te bewijzen. Een adembenemende ervaring, astmatisch haast.

Van daar liepen we in één spectaculaire afdaling van de sneeuw naar de selva. Terwijl de ijspegels nog uit ons haar smolten, wervelden om ons heen de vlinders, de orchideeen en de watervallen. De volgende dag daalden we tot het niveau waar ploeterboertjes op bizarre steiltes mais, bananen en koffie verbouwden. ´s Middags konden we het zweet van ons af spoelen in een hete bron.

De vierde dag hadden we Salkantay definitief achter ons gelaten en werd Machu Picchu ons nieuwe doel, een eindeloze wandeling over het spoor. Terwijl we bij elke biels in een vollediger trans raakten, kwamen we steeds dieper in een ontoegankelijk landschap van bizar stijle rotswanden en regenwouden. Maar uiteindelijk kwamen we in Aguas Calientes, de plaats waar iedereen langs komt die Machu Picchu gaat bezoeken. Daar brachten we onze nacht door in een hostel met een heet pisstraaltje.

Vier uur de volgende dag klom Pooch uit zijn bed om de tocht naar Machu Picchu te ondernemen, anderhalf uur traplopen door het donker en de stromende regen. Snooch was hier niet meer toe in staat. Toen ze om 8.30 uitgerust en wel met de bus aankwam in Machu Picchu was Snooch haar oververmoeidheid dankbaar en Pooch jaloers. De regen had onze groep lamgeslagen en totaal uitgeput. De vijfde dag lopen was en drama geweest. En zelfs de prachtige mistige foto´s van het verlaten Machu Picchu waren het niet waard geweest. Na de jaloerse blikken verwerkt te hebben begonnen (vervolgden) we onze tocht door Machu Picchu (de oude Incastad voor hoogwaardigheidsbekleders), een gigantisch ruïnecomplex, hoog boven de mist en het gewone volk.