Deze gastcolumn is geschreven door chilleninchile.web-log.nl en tot stand gekomen in totale onafhankelijkheid van Snooch en Pooch en hun gastcolumn op chilleninchile.web-log.nl.
Wat begon als een matig tot slechte grap aan de borreltafel, werd langzaam een goede grap en is op dit moment zelfs onder ons werkelijkheid geworden. De Boliviaanse verkiezingsopwinding dreef ons en onze afspraak naar Iquique: Snooch & Pooch zijn in Chile! Het ging ze natuurlijk om het extra stempeltje in het paspoort, maar onverwacht kregen ze er een cultuurschok bij kado. Er zijn stoplichten voor voetgangers, er zijn verharde wegen, en de collectivo´s rijden ook als ze nog niet helemaal volgestouwd zitten. Ook schijnen de Chilenen een dikker hoofd te hebben…
We begroeten elkaar met drie volle Hollandse zoenen, en Pooch stelt zich geroutineerd voor als Leonardo, en Snooch maakt zich dapper verstaanbaar met gebaren en een lieve lach. Als we de stad in gaan staan ze verbaasd van de ruime keus in de winkels, en Pooch is helemaal in zijn sas met de kauwgombal die hij uit een automaat weet te halen. Lopend langs een kapper, worden we door modellen met hele mooie kapsels naar binnengelokt, en we wijzen alledrie vol verwachting naar zo´n plaatje. Het blijkt een valstrik te zijn, en we komen er veel korter uit dan gepland. Het geheel wordt nog eens na besproken onder het genot van een Jugo Natural.
Het is leuker om samen te schelden dan alleen. Zo konden we ons gezamenlijk opwinden over de horrorbus, die ons van Iquique naar Calama bracht. Ze presteerden het om om vier uur ´s nachts SAW III aan te zetten, met het geluid heel hard aan. Horizon verbredend. Maar dit zorgt wel voor dit verhaal, en het bracht ons richting San Pedro de Atacama, een toeristisch maar autentiek ogend dorpje in de woestijn. Daar begon het doel van onze tocht.
Uyuni, Bolivia. We zijn allemaal verrast dat de woestijn zo divers is. Dieren, planten en gesteenten, in bijna alle kleuren die er bestaan. De theorieen over het ontstaan van de landschappen varieren van poepende zeekoeien, tot ontploffende vulkanen. De woorden ´bizar´ en ´geweldig´ wisselen elkaar af, bijvoorbeeld als we tussen de koraalresten lopen op 4500 meter hoogte, of als we aan de voet staan van een duizend jaar oude cactus op een eiland in de zoutwoestijn, of als we felrose flamingo´s zien op een bevroren zoutmeertje. Wees gerust, het geheel is tot in de details op de gevoelige pixels ´gevat´ door twee bijna identieke camera´s, soms tot ergernis van Snooch.
En nu nadert het uur van afscheid. We weten allemaal niet hoe het moet, dus we hebben ons voorgenomen om het te houden bij de gebruikelijke en voor de hand liggende woordgrapjes en goede raden. Snooch, goede reis! Pooch, succes in Bolivia!
Wat begon als een matig tot slechte grap aan de borreltafel, werd langzaam een goede grap en is op dit moment zelfs onder ons werkelijkheid geworden. De Boliviaanse verkiezingsopwinding dreef ons en onze afspraak naar Iquique: Snooch & Pooch zijn in Chile! Het ging ze natuurlijk om het extra stempeltje in het paspoort, maar onverwacht kregen ze er een cultuurschok bij kado. Er zijn stoplichten voor voetgangers, er zijn verharde wegen, en de collectivo´s rijden ook als ze nog niet helemaal volgestouwd zitten. Ook schijnen de Chilenen een dikker hoofd te hebben…We begroeten elkaar met drie volle Hollandse zoenen, en Pooch stelt zich geroutineerd voor als Leonardo, en Snooch maakt zich dapper verstaanbaar met gebaren en een lieve lach. Als we de stad in gaan staan ze verbaasd van de ruime keus in de winkels, en Pooch is helemaal in zijn sas met de kauwgombal die hij uit een automaat weet te halen. Lopend langs een kapper, worden we door modellen met hele mooie kapsels naar binnengelokt, en we wijzen alledrie vol verwachting naar zo´n plaatje. Het blijkt een valstrik te zijn, en we komen er veel korter uit dan gepland. Het geheel wordt nog eens na besproken onder het genot van een Jugo Natural.
Het is leuker om samen te schelden dan alleen. Zo konden we ons gezamenlijk opwinden over de horrorbus, die ons van Iquique naar Calama bracht. Ze presteerden het om om vier uur ´s nachts SAW III aan te zetten, met het geluid heel hard aan. Horizon verbredend. Maar dit zorgt wel voor dit verhaal, en het bracht ons richting San Pedro de Atacama, een toeristisch maar autentiek ogend dorpje in de woestijn. Daar begon het doel van onze tocht.Uyuni, Bolivia. We zijn allemaal verrast dat de woestijn zo divers is. Dieren, planten en gesteenten, in bijna alle kleuren die er bestaan. De theorieen over het ontstaan van de landschappen varieren van poepende zeekoeien, tot ontploffende vulkanen. De woorden ´bizar´ en ´geweldig´ wisselen elkaar af, bijvoorbeeld als we tussen de koraalresten lopen op 4500 meter hoogte, of als we aan de voet staan van een duizend jaar oude cactus op een eiland in de zoutwoestijn, of als we felrose flamingo´s zien op een bevroren zoutmeertje. Wees gerust, het geheel is tot in de details op de gevoelige pixels ´gevat´ door twee bijna identieke camera´s, soms tot ergernis van Snooch.
En nu nadert het uur van afscheid. We weten allemaal niet hoe het moet, dus we hebben ons voorgenomen om het te houden bij de gebruikelijke en voor de hand liggende woordgrapjes en goede raden. Snooch, goede reis! Pooch, succes in Bolivia!
1 opmerking:
Gastcolumn... waar ken ik dat toch van? Wel heel leuk weer wat van jullie te lezen. Het klinkt wel alsof jullie het goed hebben. Afgezien van horrofilms midden in de nacht, hoe verzinnen ze het! Ik hoop dat het afscheid niet te zwaar valt (doet het natuurlijk wel) en dat jullie je nu kunnen richten op de serieuze zaken. Er moet tenslotte gewerkt worden. Zucht...
Een reactie posten