Identidad cultural

Gevoelens zijn heel persoonlijk. Een kapsel of kledingstijl, dat is cultuur. Maar gevoelens, die zijn van jezelf. Net als smaak. Ik lust bijvoorbeeld geen paprika. Echt Pooch.

In de bus naar La Paz ging mijn buurvrouw uitgebreid tegen mij aan zitten. Over mijn helft! Daar had ik ook bepaalde gevoelens bij. (En ze kwam niet uit Santa Cruz). Dat vond ik dus echt vervelend. Terwijl, als ik een Boliviaan geweest was het me niet eens was opgevallen.

Onder eigen volk klopt alles. De een is gewoon wat aanrakeriger dan de ander, de een lust spruiten, de ander niet. Maar als je dan in het oerwoud een heel dorp ziet smullen van de aguaje, een soort zuur fruit waar elke Nederlander van zou walgen, dan wordt het toch anders. Dan blijkt langzaam alles een cultuurverschil te kunnen zijn. Muzieksmaak, kledingstijl, kapsels, kitschtolerantie, bijgeloof, woedeuitbarstingen, gastvrijheid, beeldenverering.

Een reclamesticker adviseerde ons: “Don’t be a gringo! Be a local!”. Nog afgezien van de bizarre paradox dat dit in het Engels was geschreven, zou dat dus een behoorlijk ingrijpende en onmogelijke gebeurtenis zijn. Zonet zat ik bijvoorbeeld in een eetlokaaltje hier om de hoek een gefrituurde schapenbout weg te kauwen, met op de achtergrond de zoveelste Zuid-Amerikaanse pulppophit. Daar geniet ik heus wel van, maar op een bepaalde manier. Heel anders dan wanneer ik in mijn Woeste Hoeve mijn Gulpener zit te sappen terwijl mijn Rebellion er in knalt.

Om echt een local te zijn zou ik me tegen mijn smaak moeten kleden, ander haar hebben en een andere huid en andere kinderliedjes moeten kennen. En niets moeten weten van Naam&Feit, Estlandletlandlitouwen of Jozuarichterenruth. En ik kan me inmiddels wel verstaanbaar maken in het Spaans, maar ik zal nooit alle accentjes en lokale uitdrukkingen beheersen. Desgraciadamente.

Dus geef ik het maar op adviezen te volgen van stickers op ramen van Boliviaanse grenskantoortjes. En zit ik kauwgomkauwend in de bus, mp3 in m’n oren, al schrijvend en foto’s makend met meer boeken in m’n tas dan een Boliviaan in z’n kast. Ik blijf gewoon Nederlander.