De Voortekenen

5-4. Dat was volgens mij de score vanmiddag bij het voetballen, ik kan me ook misrekend hebben, maar in elk geval misplaatste ik twee kardinale kansen aan het eind, die als ik beide gescoord hadden dus zouden hebben geresulteerd in winst voor mijn team. Elke middag voetbal ik een uur om de verveling te verdrijven die een dag kantoorwerk heeft opgeleverd, en de prestaties van mijn team en mijzelf bepalen dan mijn humeur in de uren die volgen. Snoochloos en in de vaste overtuiging dat de slechte uitslag een voorteken is voor de wedstrijd vanavond tegen Slowakije, trek ik de druilende regen in op zoek naar eten, waarbij de achterkanten van mijn slippers hun uiterste best doen mijn pasgewassen kuiten een modderbad te geven waar een Ivoriaans dwergnijlpaard jaloers op zou zijn.

Voor mezelf koken is in deze toestand natuurlijk uitgesloten, dus ik besluit mijn geluk te beproeven bij het nieuwe restaurant. Nieuw, dat klinkt heel wat, maar het is niet zo bijzonder, de nieuwe winkeltjes verschijnen hier als pop-up venstertjes voordat de pop-upblocker was uitgevonden, of verzin zelf maar een betere vergelijking en sms naar 3250, dat is trouwens ook mijn pincode, weet je dat ook gelijk. Sommige winkeltjes zijn echt nieuw, andere hebben zich een tijd vermomd als verlaten pand met dichte luiken en ontpoppen zich plotseling tot een plek waar een tot nog toe onbedachte combinatie van artikelen wordt verkocht, bijvoorbeeld medicijnen, kaas en blikgroenten.

Het nieuwe restaurant heeft mijn voorkeur vanwege de geplette en gebakken aubergines die ze daar verkopen, die samen met loempia’s en rijst een redelijk maal vormen voor een flexitariër als ik. Eigenlijk zou het niet moeten kunnen, zo’n vleesetende vegetariër, net als dat planten geen vlees horen te eten en joden geen messiassen horen te belijden. Dat maakt mensen in de war. Hoe dan ook, het restaurant blijkt voor straf gesloten en pruillippend bestel ik dus maar een cheeseburger bij het barretje voor het restaurant, dat wel open is. Het blijkt twee voor de prijs van één, dus het van het jood- of plantzijn blijft weinig over – als je het nog snapt, lieve lezer, proficiat en chapeau. Zittend aan de bar bestel ik er een Amerikaans biertje bij en terwijl de hamburgers samen anderhalf keer zo klein blijken te zijn als één normale, blijkt het biertje anderhalf keer zo sterk te zijn als normaal, wat er wel inhakt na een uur voetballen.

Als een ondervoede straathond duik ik dus de regen weer in, op zoek naar meer. De markt, daar gebeurt het, daar moet ik zijn. ‘Sir Leo, mayong gabi-i!” Het is een jongen die ik ooit op de boerderij van mij begeleider heb ontmoet, die hier nu Landbouw studeert. Hij staat bij de balutkraam, waar ze gekookte eendeneieren met of zonder eendenfoetus verkopen. Een Filippijnse specialiteit. Ik wens de jongen waarvan ik de naam niet nog eens durf te vragen ook netjes goedenavond en neem mezelf voor de balut te proberen. Ik gok op de beige variant, die gelukkig genoeg geen foetus bevat. Gezellig kletsend werk ik het ei naar binnen, dat niet veel anders smaakt dan de zondagochtendeieren in het onvolprezen hotel Chico Mendes te Utrecht. Als ik het op heb, blijken de jongen en zijn vrienden er iets minder gemakkelijk onder te zijn geweest. Voor ze zich uit de voeten maken vragen ze nog beleefd toestemming: “mogen we nu weg, sir Leo?”

Voor het toetje valt de keus van mijn naar zoet sap smachtende smaaksensoren op de ananassen, die als middeleeuwse koningen met dikke buiken en groene kronen bovenaan de kraam tronen. Een verkoopster is niet in de buurt, maar die van het buurkraampje waarschuwt haar al. Voor het gemak vertaald ze haar Visaya voor mij: “ik heb tegen haar gezegd dat er een lange knappe klant op haar staat te wachten!” Als de verkoopster zegt dat de ananas 15 pesos kost (25 eurocent), vraagt haar collega: “Filipino price of foreigner price?” Het kan mij allemaal niet schelen, voor 15 pesos ben ik de gelukkige eigenaar van een dikke en ontkroonde ananas, zonder plastic tasje mevrouw! zonder plastic tasje? jazeker, ik kan hem zo wel dragen en het is ook beter voor het – hee, krijg nou wat! niet stiekem toch in een plastic tasje doen! die ik bij thuiskomst snel ontdoe van zijn mantel met onze nieuwe Chinese imitatie van een made in Germany-mes en in mijn eentje helemaal verorber. Voldaan kan ik gaan wachten ik tot het tien uur is, en ik bij mijn begeleider Nederland-Slowakije kan gaan kijken. Inmiddels heb ik er ook wel weer vertrouwen in. Als ik een hele ananas op kan, dan kan een leeuw op voetbalschoenen heel de wereld aan.