Cathy's verjaardag

27 mei: ‘Happy advanced birthday ate Cathy!’
28 mei: ‘Happy birthday ate Cathy!
29 mei: ‘How was your birthday ate Cathy?
30 mei: ‘Surprise Cathy: a birthday dinner!’

Nooit heb ik me zo jarig gevoeld als tijdens mijn vijfentwintigste verjaardag op de Filippijnen. En buitenom de periode kerst-nieuwjaar heb ik ook nooit zoveel gegeten in één week. Want bij een feest hoort eten en feest was het regelmatig. Het begon al met de dag voor mijn verjaardag. Op het meidenkamp waar ik de afgelopen week heb doorgebracht zaten zo’n twintig briefjes met een ‘advanced happy birthday’ in mijn brievenbus en iedereen leefde met mij mee omdat het morgen de grote dag zou zijn! De volgende dag stond ik met mijn slaperige hoofd op en probeerde zo snel mogelijk de douche in te vluchten om fris te zijn voor de felicitaties. Maar helaas, voordat ik de douche had bereikt was ik al toegezongen door een aantal meiden uit Hawaii. Mijn verjaardag was officieel begonnen. Toen ik na het douchen beneden kwam, werd ik begroet met vijftig meidenknuffels en net zoveel felicitaties. En ’s middag zaten er ook weer ongeveer dertig briefjes voor mij in de brievenbus. Hier is een voorbeeld van een dergelijk briefje.

Hi Ate Kathy 05/28/2010
I hope that you happy to birthday now. And Always pray to you and Always be happy.
Forever. I know that Always remember me and we love you an We miss you so much
Welcome back to Philippino Island. Happy Birthday again Ate Kathy. God we bless you.

De avond van mijn verjaardag was de grote klapper: kuya Leo kwam langs! Helemaal moe van zijn reis moest hij eerst vijftig groetjes ontvangen van vijftig opgeschoten meisjes die helemaal enthousiast over hem waren. En er was eten, heel erg veel eten. Pasta (wat ze alleen eten bij feestjes), veel vlees en een prachtige chocoladetaart met mijn naam er op.

Ook de volgende dag was het feest nog niet voorbij. Het was de laatste dag van het kamp en voor deze gelegenheid was er lechon,het versgeslachte varken dat op deze blog al vaker is langsgekomen. En er was natuurlijk traditiegetrouw verschrikkelijk veel ander eten.

Weer een dag later was het kamp echt op haar einde en gingen Pooch en ik huiswaarts. Thuis aangekomen had Pooch niet zo’n honger. Hoewel ik het wel een beetje vreemd vond, Pooch heeft immers altijd honger, zocht ik er niet zoveel achter. Om een uur of zeven wilde ik zelf toch wel een beetje eten en ik wist Pooch te overtuigen mee te eten. Hij vroeg me eerst even mee te komen en hij nam me mee naar buiten. Daar was het huisje van ate Susan en daar was een groepje vrouwen van Pooch’ werk die voor mijn verjaardag een overvloedig verjaardagsdiner hadden gekookt!

En zelfs nog een dag later was er feest, dit keer een droevig feest. De echtgenoot van Pooch’ collega gaat studeren in Los Baños en moet daarvoor een hele tijd zijn vrouw en kind achterlaten...

(wil je meer weten over Nehemiah House of over mijn andere vrijwilligerswerk bij Gugmahouse, kijk dan voor uitgebreide informatie op relaxedradicaal.blogspot.com)