Kroketten en bitterballen

Ik zie mezelf zitten: in een kroegje, aan een houten tafeltje met de sporen van lange kroegnachten er overal in gesleten. Voor me staan een glas helder bier een een bord bitterballen met mosterd. Aan de bar zitten twee mannen te praten; ik versta wat flarden van het gesprek, want het is in het Nederlands. Een van mijn vrienden bij mij aan m´n tafeltje stoot me aan: "proost!"

We hebben het over Sucre, twee dagen geleden. Nog wat langer daarvoor, nog op het kantoor in Camargo, kwam mijn baas net terug van een vergadering, met de boodschap dat Marcelo en ik nog diezelfde avond naar Sucre moesten. Waarom precies begrepen we allebei niet echt, maar dat maakte natuurlijk niks uit. Voor mij was het een hoogst welkom uitstapje naar een stad waar ze wél goede restaurants en chocoladewinkels hebben.

Sucre is de eigenlijke hoofdstad van Bolivia, hoewel de regering in La Paz zetelt. Een mooie stad, ongeveer maatje Utrecht, met veel koloniaal wit en Evo Morales haters. We hebben hier eigenlijk gewoon een weekje vakantie: van zes tot acht ´s avonds staan we op een informatiemarkt van de universiteit van Sucre, de rest van de dag hebben we vrij. Alle tijd dus om me in de Joyride, een ooit door een Nederlander begonnen kroeg, vol te vreten met kroketten en bitterballen. Daar kan ik in Camargo dan wel weer zo´n twee weken op teren.

PS. Nog iets heel anders: hij of zij die wat na wil denken over cultuurrelativisme en evangelisatie en droevig fundamentalistische christenen die het zelfs in die context presteren om dingen te zeggen als: "het door God geïnspireerde Woord dat is overgedragen op alle mensen, op aculturele en tijdloze wijze", klikke hier.