Zondagavond wandelden we door de droge rode heuvels aan de overkant van de rivier. “¿Wat is er dan zo anders in Nederland?”, vroeg iemand. Het landschap, de mensen, de taal, niets deed in de verste verte herinneren aan Holland. Er waren kerken noch olmen, de rivier was niet breed, het land niet laag en den einder afwezig. Toch wist ik niet te antwoorden. Na wat nadenken kwam er wel wat, maar toen was het gesprek natuurlijk al lang voorbij.
Iets wat je in Nederland niet zal overkomen: toen ik zaterdag een puntenslijper ging kopen, zag ik ineens een schreeuwende menigte oprukken uit het noorden. Ons vredige dorpje werd woest uit zijn siesta gerukt en Hilco en Sitzo keken verschrikt op van het verven van El Camaleón (alvast voor het regenseizoen), toen ik naar huis terugstormde om mijn camera te halen. Ik moest en zou ze vatten, die MASistas*. Maar toen ik terugkwam met m´n fototoestel, leek niet meer zo´n geschikte situatie voor toeristische kiekjes. “¡Muera los gringos!” was nu de leus van de protesterende boeren – “dood aan de buitenlanders!”. Hmm. Gewoon vrolijk met je gringo-kop meeschreeuwen, herinnerde ik mij het advies van een fotojournalist in La Paz. Ik leef nog.
Natuurlijk probeer ik de verschillen ook een beetje in te dammen. Vandaag hadden ze het nog steeds over de overvloed aan salades bij mijn verjaardagsmaal van vrijdag. Een groot verschil met de twee blaadjes sla en de halve tomaat die ze hier (eigenlijk liever niet) eten. Om toch wat gezondheid te brengen wordt er een hoop ‘¡salud!’ geroepen, wat mij helaas al snel te veel werd die vrijdag.
Verschillen vallen natuurlijk het meest op. Maar het kan ook anders. Vandaag was ik in gesprek met de man waar ik mijn brood koop, toen ik in mijn ooghoek ineens van die zwarte chocolade-waren met witte schuimvulling zag liggen. Een mooie gelegenheid voor een beproefde methode: de Bolivianen vermaken met vreemde verhalen over Nederland. In dit geval, dat wij die dingen Negerzoenen noemen. En hoe ze hier dan heetten. “Besos de negro”. Parblue.
Iets wat je in Nederland niet zal overkomen: toen ik zaterdag een puntenslijper ging kopen, zag ik ineens een schreeuwende menigte oprukken uit het noorden. Ons vredige dorpje werd woest uit zijn siesta gerukt en Hilco en Sitzo keken verschrikt op van het verven van El Camaleón (alvast voor het regenseizoen), toen ik naar huis terugstormde om mijn camera te halen. Ik moest en zou ze vatten, die MASistas*. Maar toen ik terugkwam met m´n fototoestel, leek niet meer zo´n geschikte situatie voor toeristische kiekjes. “¡Muera los gringos!” was nu de leus van de protesterende boeren – “dood aan de buitenlanders!”. Hmm. Gewoon vrolijk met je gringo-kop meeschreeuwen, herinnerde ik mij het advies van een fotojournalist in La Paz. Ik leef nog.
Natuurlijk probeer ik de verschillen ook een beetje in te dammen. Vandaag hadden ze het nog steeds over de overvloed aan salades bij mijn verjaardagsmaal van vrijdag. Een groot verschil met de twee blaadjes sla en de halve tomaat die ze hier (eigenlijk liever niet) eten. Om toch wat gezondheid te brengen wordt er een hoop ‘¡salud!’ geroepen, wat mij helaas al snel te veel werd die vrijdag.Verschillen vallen natuurlijk het meest op. Maar het kan ook anders. Vandaag was ik in gesprek met de man waar ik mijn brood koop, toen ik in mijn ooghoek ineens van die zwarte chocolade-waren met witte schuimvulling zag liggen. Een mooie gelegenheid voor een beproefde methode: de Bolivianen vermaken met vreemde verhalen over Nederland. In dit geval, dat wij die dingen Negerzoenen noemen. En hoe ze hier dan heetten. “Besos de negro”. Parblue.
*De demonstranten waren aanhangers van de partij van Evo Morales, Movimiento Al Socialismo (MAS)
2 opmerkingen:
Nice lenny! Ook je dichtwerk.
prachtig! ook de foto's elke keer weer, die je dus misschien met gevaar voor eigen leven kiekt.
Ik mis je meer, misschien omdat ik hier nu weer zit. De Vereening mist je ook. Nochtans hebben we een druilerig, maar gezellig septemberweekend (in oktober) achter de rug.
Een reactie posten