De laatste keer in de taxi naar Lumbia, de laatste keer je liefste onschuldige vrijwilligersblik opzetten bij de bewaker en de laatste keer je naam opschrijven in het grote gastenboek. Als afronding van de tweewekelijkse Engelse les verzorgd door Kati en Soapie (beter bekend als Tanneke en Sophie) hadden we een relatief eenvoudige les over opposites en extra lang de tijd voor ons vaste spelmoment.
De bedoeling was als volgt: meiden tegen jongens, beiden vormen een rij, de achterste in de rij krijgt een woord, die tekent dit op de rug van degene die voor hem zit deze doet dit dan bij degene die voor hem zit en uiteindelijk geeft de voorste door om welk woord het ging. De groep die het snelst is, is logischerwijs ook de winnaar. Een van de jongens kan niet schrijven, maar nadat ik hem het woord had gegeven en hij dit zo precies mogelijk had overgetekend, gaf ik pas het woord aan de meiden. Ongeveer 3 seconden hadden de mannen nodig voordat de voorste het woord gaf. Wat overigens maar een halve seconde was voordat de voorste van de meiden op stond. Dat riekte naar valsspelen. Even wat nieuwe regels: iedereen moet voor zich kijken en er mag niet gesproken worden.
Opnieuw, dog deze keer, drie doodstille seconden en hup, daar stond de voorste jongen alweer. Niemand had gezien wat er was gebeurd, maar dat er regels waren gebroken, dat was duidelijk. Soapie, besluit tussen de jongens te gaan zitten, ze zal het oneerlijke spel wel even kraken. Maar terwijl zij nog druk bezig is het volgende woord: egg uit te spellen op de rug van degene voor haar staat de voorste alweer recht om het antwoord te geven.
We hebben de jongens maar laten winnen, het was moeilijk te zeggen wie er sneller was als het eerlijk was gegaan, maar in valsspelen blonken ze in ieder geval uit. We hebben hun geheim niet kunnen kraken, maar wat wil je ook in de gevangenis van Cagayan de Oro.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten