Rijst

Op de Filippijnen is het verschil tussen eten en snacken heel eenvoudig: eten is mét rijst, snacken zonder. Ter illustratie: mijn supervisor vertelde over zijn tijd als PhD-student in Duitsland dat zijn huisgenoten aan het begin zo vreemd opkeken als hij drie keer per dag in de keuken stond om eten te maken. Na een paar weken paste hij zich maar aan de Duitse gewoontes aan: “Toen at ik net als de Duitsers nog maar één maaltijd per dag.”

Vanavond gingen we naar Mars, en daar is het al net zo. Het restaurant Mars, niet de planeet, voor de duidelijkheid. Het enige restaurant in Claveria met een menukaart, waar we inmiddels stamgasten zijn. Voor het eten hadden Snooch en ik nog een bak cornflakes en een chocolademuffin gegeten en toen we weg wilden gaan trakteerde Susan—onze beschermengel tevens secretaresse bij ICRAF—ons op de koning van het fruit, de durian*. Ik was dus al vrij vol toen we bij Mars aankwamen en ik had wel genoeg aan een soepje en een broodje kip.

Het meisje achter de bar bij Mars was waarschijnlijk al langere tijd bezorgd over mijn gezondheid. In een land van overvloed, zoals Nederland, is dun zijn slechts een wens, maar in een land waar armoede heel gewoon is, is het een teken van ziekte en ellende. En nu kwam die magere buitenlander hier ook nog eens alleen maar soep en brood eten! Toen Snooch naar haar toekwam om af te rekenen, kon ze haar bezorgdheid niet langer onderdrukken: “Maar… hoeft hij dan niet te eten?”

* “The durian is definitely an acquired taste. During its acquisition you might lose your interest in acquiring it.” –Lonely Planet

(“Voor je durian lekker vind, moet je echt wel even wennen. Het is niet ondenkbaar dat je terwijl je eraan probeert te wennen, je geen behoefte meer hebt het nog lekker te gaan vinden.”)