"en dan nu allemaal lachen..."

In de gevangenis zaten de afgelopen keer drie nieuwelingen. Drie jongens dit keer. John John, Mohammed en Mark. Hun zaken waren respectievelijk diefstal, verkoop van Rugby (lijm die de kinderen snuiven omdat het je hongergevoel wegneemt en ze doet hallicuneren) en moord. In totaal zitten er meestal ongeveer 14 jongeren tussen de 16 en de 18 jaar in de gevangenis. Er zijn iets meer meiden dan jongens, de meeste jongeren zitten er vanwege diefstal, maar er zitten er ook vanwege het veelvuldig gebruik van Rugby. Eén zit er vanwege verkrachting en nu dus één vanwege moord. De kortste straf is zes maanden, de langste twee jaar.

Iedere twee weken bezoek ik deze jongeren en geef ze Engelse les. Tenminste, dat probeer ik, maar eenvoudig is dat niet. Het niveau van de jongeren ligt nog al uiteen: een aantal meiden heeft middelbare schoolniveau, terwijl anderen geen woord Engels kunnen. Er is zelfs één gast die niet kan lezen of schrijven. Maar goed, ik probeer het en ik ben daar niet alleen. Maibelle, de sociaal werker van Gugma, kan voor mij vertalen.

Afgelopen keer ging de les over familierelaties. Nadat ik met behulp van een stamboom alle familieverbanden had uitgelegd mochten ze zelf de stamboom tekenen van hun eigen familie. Zodra die af zou zijn, zouden ze hem voor iedereen moeten presenteren. De stamboom tekenen was één groot feest, de een had een familie van drie, alleen een vader en een oma ofzo en de ander had een familie van dertig en daar waren de aangetrouwden en hun kinderen nog niet bijgetekend. De jongeren met kleine families hadden geluk waren snel klaar, zij konden mooi degenen helpen die het allemaal een beetje te ingewikkeld vonden. Uiteindelijk was het gelukt en waren er 14 stambomen die er min of meer leesbaar uitzagen. Toen kwam het presenteermoment. Eerst een middelbare schoolmeisje met een familie van 30 die ze in sneltreinvaart allemaal wist op te noemen. Daarna werd het moeilijker, maar met een beetje overredingskracht waren er nog wel een aantal naar voren te krijgen. Maar Mark en Jhonel (zaak: moord en verkachting), die wisten zich goed afzijdig te houden. Ze waren te verlegen.

Na de presentaties kwam de bewaker zeggen dat het nu afgelopen moest zijn. Nog snel één spelletje dan. “Ga maar allemaal in een kring staan. Gooi je armen los! Swing met je heupen! Draai met je benen! En wiebel met je hoofd!” Veel gegiebel,en iedereen deed mee. “En dan nu allemaal lachen...”
Langzaam kwam er wat gelach op gang en toen was het alweer afgelopen. Tot over twee weken!