Maestra Clara

“Hier is het kamertje waar u uw kind om acht uur kunt afleveren, de dokter zal hier controleren of er blauwe plekken of andere verwondingen zijn en indien ja, dan zal zij ze registreren. Wij beloven dat u uw kind in dezelfde staat kunt ophalen als dat u haar hier hebt afgeleverd. En om dat te garanderen krijgt u uw kind niet terug voordat de dokter weer een check heeft gedaan.”

We krijgen een rondleiding door een kinderdagverblijf in Tlamanalco. Maestra Clara, die de scepter zwaait over dit instituut, praat honderduit en ondertussen groeit mijn verbazing over de verschillen in pedagogische inzichten tussen Mexico en Nederland. Van de grote gezellige 3+ groep lopen we door de kleine donkere 1+ groep naar de 2+ groep. Ondertussen vertellen wij dat babysnooch in Nederland in een zogenaamde verticale groep zat met kinderen van nul tot drie. Dat kan de maestra zich niet voorstellen: “Wat een chaos moet dat zijn!”

Het duurt niet lang voordat ik begrijp wat ze bedoelt. In de 2+ groep zitten aan één kant van de kamer een stuk of 7 kinderen op een rijtje. Ze spelen geen spelletje, ze praten niet, ze doen eigenlijk niets anders dan zitten. Ze zitten daar omdat de juf wil dat ze daar zitten. De juf ruimt namelijk de matrasjes op die op de grond lagen, waarop ze net hun middagdutje gedaan hadden. Ze moeten daar blijven zitten tot de juf klaar is, en dat doen ze ook. Geen één kindje haalt het in zijn hoofd om zijn plaats te verlaten.

“Is jullie dochter al zindelijk?” vraagt maestra Clara. Ik vertel haar dat ze nog niet zindelijk is - ze is immers nog niet eens anderhalf. “Aha. Nou, als ze hier komt zullen we haar wel zindelijk maken. Eerst mag ze een maandje wennen, daarna moet u iedere dag drie setjes kleertjes mee geven, in twee a drie maanden is ze gegarandeerd zindelijk.” 

Kan ik de eerste paar keer mee met babysnooch om samen een beetje te wennen aan het idee? “Hmm” zegt maestra Clara, “misschien dat je na een week wel een keer langs kan komen, als jullie dochter een beetje gewend is”.

De 1+ groep waar babysnooch bij zou kunnen beslaat zo’n 30 vierkante meter. In deze ruimte staan een aantal grote plastic kinderstoelen en liggen wat matrasjes. Hier worden de kinderen verschoond, spelen, eten en slapen ze. Ik vraag hoe het gaat met slapen. “Dat is eenvoudig” zegt maestra Clara, “de kinderen slapen niet allemaal tegelijk, als er een kindje moet gaan slapen wordt hij in een maxi-cosi gelegd en heen en weer gewiegd. Door het wiegen valt het kindje in slaap en dan wordt het overgelegd op het matrasje. En maak je geen zorgen, jullie kleintje zal niets overkomen, de spelende kinderen worden goed weggehouden van de slapende individuutjes.

Ik begon me flink zorgen te maken. “Gaan jullie babysnooch afleren om te duimen?” “Tja” zegt de maestra, “duimen is een slechte gewoonte”. Ze trekt er een gezicht bij alsof we het niet hebben over duimen, maar over vrouwenbesnijdenis. “Van ons mag ze gewoon duimen hoor!” probeer ik nog. “Nu ja, de eerste maanden kan zij in ieder geval gewoon even wennen en dan zien we wel weer verder.”