Update

Van verschillende kanten kregen we al te horen dat de blog al zo lang leeg was, sommigen vreesden zelfs voor ons leven. Het goede nieuws is: we leven nog. Slecht nieuws is er eigenlijk niet. Snooch is op dit moment aan het duiken bij het eilandje Malapasqua, voor de kust van het grotere eiland Cebu, samen met haar twee vriendinnen van Gugma sa Kabataan (waar ze vrijwilligerswerk doet, voor hen die niet weten). Pooch is aan het stressen voor een presentatie die hij vanmiddag om 15.00u moet geven over zijn onderzoek, aan zijn collega’s, allerlei mensen van de universiteit, de gemeente, en de Landcare Foundation, en hopelijk ook nog wat leden van Landcare. Die presentatie is een soort van afsluiting van Pooch’ tijd in Claveria, hoewel hij de komende week nog netjes op kantoor aan zijn verslag zit te werken en wat laatste interviews doet. Thelma heeft inmiddels 138 enquêtes afgewerkt en is as we blog bezig met het herstellen van wat foutjes in ongeveer 40 daarvan. Het uiteindelijke verslag gaat in Nederland geschreven worden, en is precies een maand voor Sinterklaas af. Bij deze is iedereen uitgenodigd voor de buluitreiking op 26 november (niet 18 zoals sommige mensen misschien zijn wijsgemaakt).

Afscheid dus. Volgende week vrijdag is afscheidsfeestje in Cagayan de Oro, voor zowel mensen uit Claveria als mensen van Gugma. Hebben we er zin in? Ja, best wel. We hebben een prachtige tijd gehad hier, altijd omringt door vriendelijke mensen, een mooi klimaatje (in Claveria dan), en vrij veel geluk wat betreft onze bezigheden. Een ervaring die ons weer een klein beetje wijzer heeft gemaakt. Maar het blijft anders, vreemd, niet onze wereld. Dat is toch juist het leuke? Ja, maar niet altijd. Een kop warme chocolademelk drinken, pepernoten eten en onder een donzen dekbed slapen, dat is waar je op een gegeven moment naar gaat verlangen. De kou in je gezicht en de onmiddelijke aandrang te urineren als je een warme kroeg uitstapt. Bij vrienden lunchen (Brood! Hagelslag! Kaas! Zelfgebouwde broodjes gezond!) en de hele middag blijven hangen en leuteren over niks, terwijl het buiten hondenweer is. Denken aan ‘de naaimachine naait en de nietmachine niet’ en dan beseffen dat je omringt word door mensen die precies begrijpen hoe grappig en stompzinnig dat tegelijk is. Niet meer het gevoel hebben dat je vrienden juist zo ver weg lijken als je ze een mailtje typt. Als je zo lang weg bent krijg je zelfs zin in een kerstkransje.

Kortom, tijd om naar huis te gaan. Niet omdat het hier niet leuk was – integendeel, het was hier wel leuk. Maar omdat het daar, bij jullie in Nederland, ook zo leuk is. Ondanks Wilders and his allies, aan wie alle heb-uw-vijanden-lief-liefde toekomt.

11 Oktober zijn we er weer, en we overnachten dan eerst een tijd in Hotel Chico Mendes. Daarna? Wie het weet moet zijn vinger opsteken.