De zenuwen lopen hoog op, we kunnen elkaar niet langer dan een paar minuten zien voordat één van ons begint te schreeuwen (pooch) of te huilen (snooch). Beide leven we op het randje van een zenuwinzinking. Onze stages leveren de nodige stress, passport komt op het randje van te laat, rog-gedrag houdt onze gemoederen bezig en we hebben het zooo druk.
Nog 7 dagen voordat we naar Peru gaan. Naar Peru? O ja, dat is ook zo, nou het leeft nog niet echt bij mij. Nee, bij mij is het ook nog een wazig idee. Heb je eigenlijk al wat plannen van wat we gaan doen? Ach we zullen het wel zien, we zullen ons vast wel vermaken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
De tijd proest jullie genadeloos in het gezicht, zo te horen. Huil en schreew!, Snooch de uil, Pooch de meeuw.
Drukte zeeft onzin weg, das goed. Waaruit blijkt dat ROGgen geen onzin is, want straks kan het niet meer.
Geniet dus van deze unieke tijd!
Amin! Alleen..ROGgen is wel onzin: Vadae is zo klein, toch?
Snooch en pooch, alvast (want ik weet niet hoevaak de Uzbeken ons de stroom nog ontzeggen (deze provincie heeft niet eens haar eigen stroom terwijl ze zoveel wind, zon, land, zout en een rivier hebben!)....een geslaagde voorpretperiode en een hele goede reis naar dat mooie land! Ik weet zeker dat de muggen van Iquitos, de kou van de Altiplano en de smog van La Paz niet opwegen tegen al de mooie dingen die jullie gaan zien! Maak veel mooie foto's en vooral...mooie verhalen op jullie blog! A Dios!
Is het dan toch onvermijdelijk dat er een blogberichtje ontstaat dat is getiteld "de voorbereiding"? Blijkbaar. Het is dezelfde onvermijdelijkheid die ons naar schiphol zal brengen, van schiphol naar Madrid, Lima, Tarapoto. Dezelfde onvermijdelijkheid die mij ook een stage zal schenken, zou je denken.
Een reactie posten