Niets zo stoer als een melkboer

Een bezoek aan het eiland Samal was het eerste onderdeel van onze vakantie in Davao met Jan Ubbo. Een van de mooiste dingen op de Filippijnen is een boot pakken naar een eilandje, een scooter huren en dan lekker rondcrossen over onverharde wegen, van strand naar strand. Dat wilden we met Jan ook meemaken, en hoewel hij aan het begin wat beteuterd en onzeker voorttufte over het eiland kreeg hij al snel de smaak te pakken en scheurden we er lekker op los.

De laatste dag dat we op het eiland zijn willen we naar de vleermuizengrot. Omdat een aanwijsbordje hier net zoiets raars is als een maaltijd zonder rijst of vlees, vragen we elke zoveel kilometer de weg. Typisch Filippijns wordt met een ‘waar heb je het over’-blik onze vraag herhaald: bet keeb, bet keeb?! Als je dan zegt dat je inderdaad de bat cave zoekt, wijzen ze netjes de weg. Zo ook de melkboer.

Samen met zijn vrouw zit hij op zijn scooter, waarop aan de achterkant twee grote kubusvormige bakken zijn bevestigd. Nog niet in het besef dat we hier met een melkboerenpaartje van doen hebben, worden we overrompeld door zijn wedervraag: hebben jullie zin in verse melk? Ja hoor eens, wij zijn Nederlanders, we staan al weken droog, onze botten hebben nog nooit zo’n gebrek aan calcium geleden, natuurlijk willen wij verse melk! Doe ons alle drie eerst maar eens een half litertje, dan zien we daarna wel verder.

De melkboer doet zijn koelbox open en laat ons zijn schatten zien: koude, verse pure melk, chocolademelk, mangomelk, je kan de smaakjes zo gek niet bedenken of ze hebben het. De verpakking vertelt ons dat er aan deze melk ook suiker is toegevoegd – we zijn hier wel op de Filippijnen, en daar is suiker één van de culinaire geboden: koffie, ketchup, spaghetti, brood, overal gaat lekker veel suiker in. Dus ook in de melk. Gelukkig blijkt daar weinig van te merken en we genieten even van dat wat in Nederland haast zo gewoon is als kraanwater (niet dat we er bij ons thuis water uit de kraan komt, maar dat terzijde).

Aangestoken door ons enthousiasme nodigt de melkboer ons uit om mee te gaan naar de boerderij waar de hemelse drank vandaan komt. Daar worden we direct hartelijk ontvangen door de eigenaar, de enige melkveehouder op Samal en waarschijnlijk in de wijde omgeving van Davao. Het is zo iemand die de Filippijnen kleur geeft: een dikbuikige patriarch met een smakeloos toeristisch T-shirt van één of ander ver oord en één brok gastvrijheid: na onze rondleiding over de boerderij beveelt hij familieleden en werknemers om tafels en stoelen, koffie, broodjes en vers fruit voor ons klaar te zetten. Hij heeft een hoop koeien, maar slechts een stuk of vijftien zijn productief. Die produceren zo’n tien liter melk per dag (nog geen kwart van een goede Nederlandse koe), wat allemaal wordt verdeeld over het peloton scootermelkboeren, die dus met zijn allen driehonderd halveliterflesjes moeten slijten aan de lactose-intolerante bevolking. En als je op vakantie bent met Jan, worden de conclusies snel getrokken: dit businessmodel kan in Nederland nooit uit. We kopen nog een paar halve liters melk en nemen weer afscheid van de melkboer.

Als we later die dag staan te wachten op de veerpont terug naar het vasteland, komt er weer iemand naar ons toe: verse melk? Trots laten we hem de inhoud van onze tas zien en tevreden gaat de melkboer op zoek naar nieuwe klanten.

PS. Zo gaat een aardbeving van 6.9 op de schaal van Richter:
"Houd eens op met zo met je been wiebelen, het hele bed trilt!"
"Maar ik doe helemaal niks!"
"Oh... Zzz"